Przybyła partia na polskiej prawicy.

Dyplomacja to – w pewnym sensie – umiejętność mówienia spraw brzydkich w sposób bardzo ładny a czasem nawet śliczny. Nie jest to zresztą takie trudne. Trudne jest natomiast czytanie ze zrozumieniem tego wszystkiego co zostało w tzw. języku dyplomatycznym powiedziane. Trudne jest odczytanie treści skrytych pod woalem pięknie brzmiących słów. A niektóre treści zasługują na to, żeby je znać. Warto więc przetłumaczyć je „z polskiego na nasze”. Ludzie, którym sprawy są znane dostrzegą je i rozumieją pod każdym woalem. Inni z dyplomatycznego przekazu odczytują treści przeróżne, ale prawdziwych na ogół odczytać nie są w stanie.
W języku dyplomatycznym piękną epistołę opublikował na UPRowskiej witrynie P. dr Jan Przybył. Ogromna ilość pięknie brzmiących – i słusznych jak najbardziej – zdań i akapitów zdaje się skrywać jakąś prawdę. Dlaczegóż więc prawda ta komunikowana jest w języku dyplomatycznym? Czy nie prościej byłoby powiedzieć prawdę wprost?
Zajrzyjmy więc pod piękno rozlicznych frazesów. Pan Jan puentuje Swą epistołę następująco:

„Jest to sprawa w sumie bardzo prosta do rozwiązania, jednakże wymaga od Sygnatariuszy odważnych decyzji.”

Jeżeli sprawa jest „w sumie bardzo prosta do rozwiązania” to dlaczego nie została w następnym zdaniu nazwana wprost? Jeżeli ta „sprawa” „wymaga od Sygnatariuszy odważnych decyzji”, to dlaczego Pan Jan nie rozpoczął Swego tekstu od przedstawienia pakietu tych decyzji? Otóż dwa zdania wcześniej Pan Jan pisze:

”Członkowie Konwentyklu zgodni są również w kwestii konieczności zmiany prezesa partii. Tym, co nas różni jest kwestia tego, kto miałby zostać kolejnym prezesem”.

Najwyraźniej więc o tym kto prezesem być może, a kto nim być nie może wie najlepiej Pan Jan. 500 osobowa partia ma oto przyjąć do wiadomości, że kluczowe dla niej decyzje podejmuje od jakiegoś momentu Pan Jan Przybył. Jeżeli zechcemy mieć tą lub inną osobę w roli Prezesa to Pan Jan – siłą Swych czterech rąk – na pewno do tego nie dopuści. Jeżeli natomiast zgodzimy się na prezesurę osoby, którą nam wyznaczy Pan Jan – to On w łaskawości Swojej przeszkadzał temu nie będzie. Partia więc – w dzisiejszym stanie rzeczy – może zrobić to i tylko to czego życzy sobie Pan Jan Przybył. I taki to komunikat w języku dyplomatycznym przekazał nam z oficjalnej witryny UPR P. dr Jan Przybył. Pozwolę więc sobie zapytać: czyja jest partia, której kluczowe decyzje zastrzega sobie P. Jan Przybył? Czy Pan Jan Przybył będzie nadal z uporem bronił Swego aktualnego idola dopóki nie zgodzimy się, że to On jest władny dokonać wyznaczać następcę?

Tak więc w tłumaczeniu „z polskiego na nasze” komunikat naszego portalu oznajmia nam rzecz prostą:
Dlaczego P. Bolesław Witczak jest Prezesem UPR?
Bo P. Jan Przybył tak postanowił?
Kiedy dokonana zostanie zmiana Prezesa UPR?
Kiedy P. Jan Przybył tak postanowi.
Kto będzie następnym Prezesem UPR?
Ten, kogo P. Jan Przybył wyznaczy?
Jaką rolę odegra w historii Unia Polityki Realnej?
Taką, jaką jej P. Jan Przybył wyznaczy.
Reszta to wykwit dyplomatycznej erudycji, stanowiący piękny woal skrywający tę prostą prawdę.

Z wielką dotkliwością widzimy problem braku kontroli nad wydanymi w ostatnim roku pieniędzmi. Jeżeli potwierdzą się podejrzenia – mamy problem z defraudacją na całkiem sporą skalę. Mamy problem z Prezesem, który przyrósł do fotela na tyle mocno, że nie jest w stanie ode’ń się oderwać mimo dziesiątek zarzutów o przerażającą niegospodarność. Nie widzimy jednak, że korzeniem, którym Prezes przyrósł do fotela jest właśnie Jan Przybył, co nam śpiesznie – choć w zawoalowanej, dyplomatycznej formie – na portalu głównym przypomniał. Stąd chyba Jego konkluzja:
”jedyną szansą dla UPR jest POWRÓT DO KORZENI”

Jeżeli więc o mnie chodzi od dawna nie mam wątpliwości - nasz problem zawiera się w pytaniu: czyja jest ta Partia? Tak się składa, że na Konwentykl przedkonwentowy Pan Jan się spóźnił. Wszyscy czekali więc cierpliwie, bo to Jego głos miał zadecydować o prezesurze. Przed wejściem pytałem Go czy ma tego świadomość. Potwierdził. I zadecydował. Odpowiedź więc znamy; a przynajmniej ja tę odpowiedź znam... Jak w tytule.
Radości jednak ta odpowiedź mi nie sprawia. Więc przyjdzie nam chyba się pożegnać.
Michał Marusik
Rąb, 2009-12-07