„Umarł Król – niech żyje Król”. Sytuacja w UPR.

Są ludzie, którzy podejmują walkę z panującym systemem ucisku oferując wyrazistą alternatywę. Politycznie natomiast nic ci ludzie nie znaczą, dopóki nie posiadają WŁASNEGO, skutecznego narzędzia politycznego awansu. Chodzi o to, że WSZYSTKIE narzędzia politycznego awansu mają pozostawać w dyspozycji administratorów obecnego systemu. Gwarantuje to bowiem, że awans osiągną tylko prawdziwi zwolennicy aktualnego systemu, lub też FAŁSZYWI jego przeciwnicy. Podział na tzw. „partie polityczne” to reżyserowany spektakl politycznego teatru służący tylko organizowaniu frekwencji wyborczej. Uczestnictwo w wyborach bowiem wytwarza w ludziach złudne przeświadczenie, że istniejący stan rzeczy jest wynikiem ich „woli zbiorowej”. W rzeczywistości natomiast chodzi tylko o obniżenie (takim złudnym przeświadczeniem właśnie) ryzyka buntu poddanych.
Groźni dla systemu są więc ci, którzy są w stanie zbudować WŁASNE narzędzia politycznego awansu. Na poziomie intelektualnym i moralnym jest dziś w Polsce bardzo wielu wybitnych przeciwników istniejącego systemu. Nie stanowią oni jednak dla systemu żadnego zagrożenia, bo animatorzy i administratorzy systemu zwyczajnie ich do żadnych politycznych wpływów nie wyniosą, a własnych narzędzi awansu politycznego ci ludzie po prostu nie posiadają. Mówiąc brzydko: słabość polskiej prawicy polega na tym, że stanowią ją ludzie będący tuzami intelektualnymi, a jednocześnie zerami politycznymi. W wojskowym żargonie powiedziałbym, że mamy wielu wybitnych generałów, którzy jednak nie mają ani szeregowców, ani karabinów; nie są więc w stanie wygrać ani wojny, ani nawet bitwy, choć wiedzą o co i wiedzą dlaczego warto i należy walczyć.
I tu docieramy do sedna. Otóż wyjątkiem był „od zawsze” i nadal tym wyjątkiem pozostaje duet JKM – SM (pierwotnie był to tercet ze Ś.P. Stefanem Kisielewskim). To głównie Janusz Korwin-Mikke „od zawsze” starał się zbudować własne narzędzie politycznego awansu. Jego „niepopularne, publicystyczne wybryki” były i są metodą manifestowania radykalnej odmienności. Ignorancja wobec wszelkich stereotypów z kolei jest jedyną skuteczną metodą na zachowanie intelektualnej wolności; na nietolerowanie ograniczeń narzucanych przez ośrodki lansujące owe stereotypy. Kilkanaście lat takiej postawy pozwoliło zbudować w miarę skuteczne narzędzie politycznego awansu w najmniejszym nawet stopniu nie uzależnione od administratorów obecnego systemu. Sedno sprawy zawiera się w pojęciu własności owego narzędzia. Otóż polski system prawny nie pozwala na istnienie organizacji innych niż „demokratyczne”. Wszystkie organizacje w Polsce zarejestrowane, a już partie polityczne w szczególności, MUSZĄ być niczyje. Ta niczyjość stanowi bowiem absolutne pryncypium ustrojowe i funkcjonalny fundament obecnego systemu. W praktyce przecież ta niczyjość sprawia, że każda organizacja – a partia polityczna w szczególności – musi być w pełni podatna na wszelkie manipulacje z zewnątrz (które stosuje się, oczywiście, w miarę potrzeb).
Jeżeli więc twierdzę, że JKM zbudował własny aparat politycznego awansu, to nie znaczy to, że w Statut UPR osoba JKM jest wpisana jako właściciel. Znaczy to natomiast, że Unia Polityki Realnej miała taką konstytucję. Konstytucję rozumianą nie jako zbiór zdań przyozdobionych paragrafami, ale zbiór przestrzeganych zasad wywodzonych z porządku cywilizacyjnego, na który polski system prawny nie daje przyzwolenia; wywodzony z porządku cywilizacyjnego stanowiącego ideową i programową ofertę UPR. Mówiąc prościej – Unia Polityki Realnej funkcjonowała wedle zasad, które chciała do polskiej rzeczywistości politycznej wprowadzić. Dlatego też JKM był i jest osobą dla systemu niebezpieczną. A walka z Nim (polityczna walka, rzecz jasna) posiada jasno zdefiniowany cel: ŻADNA partia nie może mieć ŻADNEJ siły WŁASNEJ. Wszelka siła każdej partii ma być w pełni podporządkowana administratorom obecnego systemu i służyć awansowi ich ludzi, bądź też ma być zniszczona. Nie może więc istnieć w UPR ośrodek suwerenności politycznej dysponujący siłą zdolną wynieść do władzy ludzi, których sobie administratorzy systemu nie życzą. Zadania takie można wykonać wyłącznie działaniami wewnątrz UPR. Co też zostało wykonane.
W dzisiejszym stanie rzeczy Partia już jest: po pierwsze – niczyja („demokratyczna”), a po drugie – osłabiona poniżej zera (do poziomu prawie stutysiecznej depresji). Teraz UPR nie wykona ŻADNEGO własnego kroku. Po pierwsze bowiem nie ma własnej politycznej „woli” (nie ma ośrodka politycznej suwerenności), a po drugie Jej możliwości wynoszą minus 100000 złotych (musimy wykonać stutysięczną zrzutkę by nasze możliwości były ZEROWE!)
Takie to zadanie zostało wykonane działaniami kilku osób wewnątrz UPR.
Stwierdzić więc trzeba, że próba utrzymania partii rzeczywiście antysystemowej została zakończona niepowodzeniem. Partia jest niczyja, a jej możliwości są ujemne.

Refleksje te są poszukiwaniem odpowiedzi na pytanie: czy UPR należy opuścić? I tu nasze zdania mogą się różnić. Podam więc zdanie moje.

UPR zdecydowanie należy opuścić, jeżeli poza wymienionymi negatywami nie posiada żadnych pozytywów. A moim zdaniem takie pozytywy UPR jeszcze posiada. Wymienię tylko trzy:
1. W UPRze są ludzie, którzy jeśli nawet nie wiedzą to czują ową wspomnianą „konstytucyjną odmienność” UPRu (są świadomi tej „konstytucyjnej odmienności” UPRu) i wysoko tę cechę cenią.
2. Jest szansa na odtworzenie w UPR ośrodka politycznej suwerenności. (Dotychczas to właśnie JKM w jakimś sensie wypełniał rolę owego „ośrodka politycznej suwerenności” na mocy przestrzeganej w miarę konstytucji UPR, ale przecież ludzie są śmiertelni, a ład ustrojowy jest ponadczasowy... szansa więc zdecydowanie jest)
3. Znak „UPR” posiada właściwe konotacje w odbiorze społecznym (Partia jest uważana przez Jej wyborców za taką właśnie jaką w istocie była).

Wszystkie te trzy czynniki sprawiają jednak, że wrogowie UPRu z gruzowiska, jakie z tej Partii uczynili na pewno nie odejdą. Próba rekonstytucji oznacza więc nie tylko odbudowę z gruzów, ale też kolejną bitwę w newerendingwar.
Jednocześnie wszystkie te trzy pozytywy wiszą na cienkiej nitce, jaką jest wpisana w Statut wola partyjnego ludu. Nieodzowne są bowiem pewne zmiany Statutu i pewne zmiany personalne. Te zaś przypisane są Konwentowi. A wola ludu jest czymś czego nie potrafię przewidzieć.
I tu zostaję z pytaniem bez odpowiedzi.
Ale z nadzieją mimo wszystko.
Michał Marusik
W Święto Trzech Króli, AD 2009.